woensdag 15 augustus 2007

Daar gaan we dus op speurtocht in de coulissen van het sociaal front.De CNT-AIT geeft het woord aan een jonge vertegenwoordigster van de maatschappelijk werker team.Juffrouw DARC,afgestudeerd op het maatschappelijk werkster school,is 5 jaren terug benoemd en werkt als sektor ambtenaar in het departement.Alle gelijkenissen met bestaande personen en actueel gebeurtenissen zijn gewild.

CNT-AIT : In de huidige omstandigheden van pauperisatie van de buurten en van « streng »beheer van de sociaal budgetten door de werkgevers,hoe bekijkt u uw bemiddeling en uw werk?

  Weet ge,er waren al altijd armen,het is niet vandaag dat dit zal veranderen.Het is aantonen dat desamenleving plaats overlaat aan die mensen die willen eruit raken,maar dat we niet meer kunnen ,zoals voorheen,de sociaal gevallen aanvaarden in onze schema en onze projecten jegens hen.Voortaan is er geen hoop in het onderhouden van families in de luiheid en lediggang. Taal van mijn collega’s blijven denken dat ze hulp moeten bieden aan mensen die hun tijd besteden om een ellendig en huilerig verhaal te verzinnen over hun situaties waaraan ze niks doen om er verbetering in te brengen. Daar tegenover heb ik den indruk dat zij blijven in de illusie vertoeven dat wij hun iets verschuldigd zijn…

CNT: Denkt u dat de bewoners van dit buurt die komen met hun verhalen naar u toe zich nestelen in een vorm van hulp slaven doot toedoen van uw missies?

  Zeker niet,in tegendeel!Dit was zo ten tijde van de vorige generatie maatschappelijk werkster dat hun winkels hielden en hun armen hadden!

Vandaag zet ik de mensen voor hun verantwoordelijkheden:hoe kan men ze laten geloven dat we hun gebrek aan oordeel,hun blindheid en hun illusies zullen bemantelen als men ze onmiddellijk helpen en de sociaal zekerheid garanderen?

De mensen moeten verantwoordelijkheidopnemen,ze moeten begrijpen dat gebeurtenissen niet uit zichzelf gebeuren en dat alles een ketting reactie heeft en een uitleg heeft.Zo niet laten ze u geloven dat ze er niks kunnen aan doen;we moeten ze het omgekeerd laten begrijpen!Hoe kan men ze laten geloven dat enkel de fataliteit de wereld regisseer?Er zijn mensen die er uit komen en slagen:dat is dat moet gezegd worden!Mensen die uit het niks begonnen die de trappen geduldig één voor één beklimmen dank zij hun uithoudingsvermogen en hun dagelijks strijd.Maar deze mensen sleten hun dagen niet in de gangen van de sociaal diensten met hun klachten!Ze bijten door en werken hard! Als ik denk aan de omstandigheden dat zij zich bevinden en u vertellen over hun vakanties,familie gaan bezoeken,naar het spektakel gingen!

Denkt u dat ik zelf de mogelijkheid heb om zoveel verlof te nemen en dat ik mij vrij maakt voor 18 uur of 18 uur 30 in de week?nee,ik hou mij met zij bezig.

Akkoord,ik ben wat hard!Er zijn mensen bevangen door het ongeluk:ziekte,scheidingen,enz…

CNT: Precies,denkt u niet dat sommigen niet bezig aan zijn hun situaties te lijden en proberen eenoplossing te vinden of op zijn minste hopen op een oplossing,ik denk aan het zoeken naar vast werk… ?

_Nee nee,in tegendeel!De meeste denken dat er werk uit de hemel zal vallen.Het leven is niet dat als een ambtenaar te zijn!

CNT: Wat begrijpt u met « Het leven is niet dat als een ambtenaar te zijn! » ?Bent u geen voorbeeld?

  Luister,doe geen flauwe grapjes!De ambtenaar is de bevoorrechte:het is de zekerheid van werk tot aan het pensioen,dat is de reden dat ik hier dat werk doe,om mij te beschermen tegen willekeur!

En weet je,het is niet zoals in het privaat,men ontdoet zich zo maar niet van een ambtenaar!

Maar ik zeg het aan u,ik verkies om dat onderwerp niet voor de mensen te bespreken,want wij zijn niet graag gezien.Ik hou ze de praatjes voor van een beroeps raadgever,ik neem ze zo in de maling!

Want,in plaats van over hun ellende te doorpraten,en medelijden tonen,moet men daartegen ze naar de wil sturen om uit de miserie te komen,aan hun winnaars mentaliteit!Als men ernaar luisteren is er niks mogelijk en blijven ze zinken met u mee!Maar de meeste horen niet deze woorden,ze komen praten van hun kinderen dat ze kweken als konijnen,een middel dat ze gebruiken in de hoop dat hun behoeften herkennen zullen zijn.

Sommigen maken kinderen om een woning te krijgen,documenten(papier),enz.Hoeveel maken er echt kinderen om van ze te houden?

CNT: Uw visie van uw beroep dat de hulpbehoevende hersteld in toekomstige werkzoekende ,is deze visie op dit moment gedeeld door collega’s?

  Ik denk van niet.Meestal dringen de scholen voor maarschappelijk werker aan op de rechten en de hulp teogestaan aan « de gebruikers »,daar wij beter,toch meestal,hun imago moeten terug opbouwen en niet aanvaarden dat wat zij ons voorhouden.In feit motiveren we ze terug in het weinig tijd dat wij met hun doorbrengen.Soms,door hulp te weigeren,maakt dat zij zich bewust worden van hun situatie;op andere momenten willen ze wat zij nooit van ons kunnen krijgen en dan kan het hard aan toe gaan.

CNT: Denkt u,evenals de jeugdrechter dat door een ouder werd aangevallen,dat uw beroep gevaarlijk is en kan uitmonden in geweld?

  Zeer zeker!Bij de dienst werken er toezichters ,u denkt toch niet dat het voor de show is?In die zin beoefenen we een beroep dat steeds gevaarlijker wordt,want we krijgen mensen over de vloer die steeds gekker zijn.Alle psychopaten staan aan de deur;we krijgen alles! Dit is een aspect van ons beroep dat niet naar waarde wordt geschat door de werkgever,die ziet het gevaar niet.Soms durf ik s’avonds niet alleen uit mijn kantoor te komen omdat ik bang ben voor vergelding!!

CNT: Mij lijkt het dat uw beroep sterk veranderd is,meer dat uw publiek dat u ziet als onveranderd in de tijd?Hoe komt dit?Is er strijd geleverd waardoor dit soort nieuwe tegenmoetkoming deed opkomen?Is er wederzijdse solidariteit in uw beroep?

  Niet echt!Ik hindruk dat er een wereld van verschil is tussen wij,de nieuwe generatie en deoude.Wij spreken niet over recht,hulp maar eerder over verantwoordelijkheden,inspanningen en wilskracht. Weet u,er zijn van die mensen die men nooit kunnen veranderen,zij zijn voor het leven getekend!

Anderen pogen van het systeem te profiteren!

Het is zoals de vakbonden.Deze zien we niet,zij komen als wij erop aansturen.zij denken onvermijdelijk te zijn.In feite genieten ze van hun tijd en vermijden ze zo het werken.

Of zij pogen de beroeps uit hun diensten te lokken(stakingen,betogingen)en laten ze 80 tot 100 euro verliezen.

In feite denken ze hun wetten te maken,zij zijn oppermachtig.In deplaats van te werken zoals iedereen,zij pesten!Met zij,de werkgever heeft altijd ongelijk daar deze moet omgaan met verplichtingen en gedwongenheid! Indien iedereen aansloot bij de vakbond zou het goed zijn maar het tegenovergestelde is waar.

Trouwens,men kan zich een hoop miserie op de hals halen!

Ik denk dat de contacten met de beslissers niet goed genoeg is:die contacten zou veel nauwer moet en zij zouden meer naar ons moeten luisteren.

Zij hebben dikwijls waandenkbeelden:wij zouden iedereen moeten ontvangen ,woonst vinden en hulp bieden. Gelukkig hebben we ondersteuning van de directie dat ons ingesteldheid begrijpt.

In vergaderingen of op een afscheid feestje hebben we het geluk ze te ontmoeten en we voelen dat ze naar ons luisteren.Daartegen met de oudere collega’s voelen we een sfeer van spanning:ze zijn verzuurd tegenover ons hiërarchie,ze zagen en eisen alle tijd op.

Maar zij doen meestal niks!In feite,hebben ze de macht en het statuut dat zij dachten te hebben.

Wij,het is niet door strijd dat wij zijn wie we zijn en denken zoals we denken,het is ons generatie dat dit wil!Wij hebben een mentaliteit van winnaars!(ze heft haar arm op met de wijsvinger naar boven)yes!!

Wordt vervolg(kan nu wel eventjes duren)

(transl. « Guerin ». Danku well ! 🙂