Hetgeen volgt heeft tot doel het in herinnering brengen, laten ontdekken of populariseren van de techniek van de vakbondsstrijd, want in elke slag moet men van enkele sterke ideeën uitgaan:

• 
  Meer slagen toebrengen aan de tegenpartij dan hij kan retourneren, en hem zelfs slagen toebrengen die hij niet kan retourneren.
• 
  De krachtverhoudingen analyseren:
  • Aantallen, met hoeveel zijn we;
  • Het effect: sympathie/antipathie voor de strijd door andere loontrekkenden, door de bevolking;
  • De financiële verplichtingen, dat wil zeggen de financiële middelen om de strijd voort te zetten.
• De uitputting van krachten vermijden, beginnen met harde acties kan een zwakte zijn: de werkgevers hebben dit soort sporadische situaties in hun beleid ingeprogrammeerd: overdraagbare productie, elders hernemen van de productie, stock, interimarbeid, financiële reserves , enz
• Een strijd kunnen stoppen, vermijden tot het einde door te gaan wanneer men niet in een gunstige positie is. Als een minderheid de onderneming bezet, geeft dat aan de werkgever manoeuvreerruimte om ontevredenen tegen de stakers in te zetten. De loonverliezen kunnen zo zijn dat de heropleving van de strijd moeilijk zal worden. Walging speelt tegen de mobilisatie.
• Oplossingen voorzien voor terugtrekking, strijd of eisen.
• De geschiedenis analyseren, de strategie, de doelstellingen van de aanwezige krachten : Bourgeoisie/werknemers (harde of gematigde werkgevers, zijn de gesalarieerden van het eisende type, of niet) Organisatie/ strijd (of de vakbonden eerder week, of radicaal zijn, of de strijders autonome ervaring bezitten, enz)

DE STRIJD DEFINIËERT ZICH DOOR DE LOONCATEGORIE, HET GRONDGEBIED OF DOOR DE INHOUD:

Looncategorieën: De strijd van geschoolde arbeiders, van postbeambten of van verpleegsters, van leraren enz…, wordt een categorische strijd genoemd.

Als de strijd een feit is in de hele onderneming of instelling en betrekking heeft op eisen voor het geheel van het personeel is de strijd inter-catégorisch.

Grondgebied: Als de strijd in slechts één instelling plaatsvindt, is het een strijd op territoriaal niveau. Bijvoorbeeld: de strijd aan het CHU van Caen, bij Moulinex, Caen.

Een strijd op het niveau van de groep bevindt zich op verschillende plaatsen, maar binnen dezelfde groep. Bijvoorbeeld: strijden op het niveau van de groep Renault.
De strijd kan die zijn van een sector(branche). Bijvoorbeeld: de sector gezondheid, chemie of metaalindustrie. Een strijd kan in het geheel van sectoren en plaatsen plaatsvinden.

Inhoud: Het eisenpakket van de strijd kan materieel zijn (lonen, pensioenen, voorwaarden en werktijden, verzekeringen…), politiek (intrekken van een wet, kritiek op een asociaal beleid, veroveren van nieuwe vakbondsrechten, samenstellen van oppositiekrachten binnen een onderneming…). Ze kan de 2 aspecten natuurlijk ook combineren:
bijvoorbeeld, vereenvoudigen en homogeniseren van een kwalificatierooster door de directie in een gegeven tak. Deze materiële eis maakt het eveneens mogelijk om de eenheid van werknemers van
dezelfde tak te bevorderen en dus om belangrijkere strijdsperspectieven te openen.
De strijd kan ook doodeenvoudig in solidariteit met een andere strijd gevoerd worden.

DE VERSCHILLENDE SOORTEN VAN STRIJD:

Het mondelinge protest: het eenvoudigste soort strijd.

De petitie: een geschrift dat een ontkenning en een verlangen uitspreekt/aangeeft. De petitie kan soms invloedrijk zijn , kleine voordelen opbrengen die meestal bedrieglijk en demagogisch zijn. Bepaalde vakbonden, die niets doen of niets willen doen, nemen hun toevlucht tot een petitie owille van verkiezingsdoeleinden of om een goed geweten te hebben

De ontkoppeling: het stopzetten van een activiteit gedurende een korte duur, maximaal enkele uren. De ontkoppeling spreekt reeds een grotere ontevredenheid uit, de geboorte van een zekere radicaliteit. De ontkoppeling wordt als druk voor onderhandelingen gebruikt inzake ondehandelingen met kortetermijngevolgen of minder belangrijke eisen.

Bijvoorbeeld: gebrek aan verwarming, problemen met premies, bezoedelingen of pauzes, enz

De “parelende” staking: ontkoppeling van een deel van het personeel , vervolgens herneming terwijl een ander deel ontkoppelt en zo verder. Het voordeel: minimaal loonverlies per persoon terwijl de instelling praktisch wordt verlamd en de werkgever zijn weinig productieve en zelfs inactief geworden werknemers betaalt. De werkgever zal proberen om de niet- stakers, het kader, of interimarbeiders te laten werken. Als dat niet voldoende blijkt, zal hij de onderneming voor een tijd sluiten, een lock-out die vermijdt dat hij lonen betaalt aan inactieve mensen.

De productie: remmen door zo min mogelijk productief te zijn.

De stiptheidsactie: strikte of overdreven toepassing van de instructies en de regelgeving die de goede werking van de productie belemmeren.

De beperkte staking: de werknemers leggen het werk voor een beperkte duur neer.

De onbeperkte staking: werkonderbreking door de werknemers totdat deze besluiten om het werk te hervatten. Het voordeel: er spreekt een zekere radicaliteit, een deelname aan de strijd uit, en blokkeert het geheel of een gedeelte van de productie. Het nadeel: belangrijk loonverlies voor de stakers. De instelling kan met interims en niet-stakers blijven produceren. De productie kan op een andere plaats
verwezenlijkt worden.

De stakingswacht: het invoeren van versperringen om de niet-stakers te verhinderen om in de instelling door te dringen en te werken. De materiële consequenties voor het piket zijn vaak beklagenswaardig: geen schuilplaatsen, onderhevig aan het slechte weer. Een deel van de
niet- stakers slaagt er soms in tot de instelling door te dringen of raakt binnen geblokkeerd en blijft de productie waarborgen.

De staking met bezetting: de stakers vallen de beoogde sector binnen, verwijderen de niet- stakers, wenden de logistiek in hun voordeel aan: vergaderzalen, eetzalen, slaapzalen,
fotokopieertoestellen, telefoons en voertuigen.

De strijd intra muros: beperkt zich binnen de instelling.

De strijd extra muros: binnendringen en bezetten van een instelling of een bestuur dat gunstig is ten opzichte van de werkgever: vb. Rijksdienst Voor Arbeidsvoorzienning,justitie, het stadhuis, lokalen van
partijen, van kranten, Kamer van Koophandel en Industrie, woonwijken van de kaderleden of de werkgever, onderneming waarnaar de productie werd overgebracht.

DE STRIJD MOET DE MEDEPLICHTIGHEID EN STEUN ZOEKEN VAN DE BEVOLKING, DE EISEN VERKLAREN EN ZOVEEL MOGELIJK VERMIJDEN DE WERKNEMERS EN GEBRUIKERS TE HINDEREN.

De stadsmanifestatie onthult het conflict, brengt de strijd naar de bevolking, handhaaft de druk, helpt bij het meten van de machtverhoudingen.

De nationale of internationale manifestatie is hetzelfde als die in de stad, maar op een grotere schaal.

De geruchtenmolen: produceren van geruchten, informatie van allerlei aard om de tegenstander te verzwakken.

Het discrediteren: het openbaren van kritiek op de kwaliteit van de
producten of diensten van de instelling.

Sabotage: deze oude strijdmethode wordt nog steeds beoefend, hoewel niet te midden van de belangstelling. Opgemerkt dient te worden dat ze door mensen moet worden uitgeoverd die zich bewust zijn van de risico’s of het verwoestende effect in verband met bepaalde vernietigingen, die kunnen leiden tot de sluiting van de onderneming. Misschien moet een gradatie worden ingevoerd om schade te voorkomen. Sabotage is een zeer effectief wapen, goedkoop voor de stakers, zeer schadelijk voor de werkgever. Houdt in gedachten dat de strijd de werkgever moet schaden, maar niet de werknemers-gebruikers zelf, bijvoorbeeld bij nutsbedrijven, vervoer, elektriciteit, gezondheidszorg, voeding, enz.. (zie « Sabotage » door Emile Pouget op https://cntaittoulouse.lautre.net/spip.php?article215)

Herbezetting: hernemen van de productie onder toezicht van de
loontrekkers van goederen geproduceerd door het bedrijf, door henzelf.

De wilde verkoop: de verkoop van de voorraden van de onderneming voor het opbouwen van een oorlogsbuit die de stakers kan compenseren.

De wilde productie: stakers maken gebruik van de machines van de onderneming voor de productie van goederen die zij rechtstreeks verkopen aan de mensen door een prijsverlaging die iedereen tevreden stelt en die de stakers geld opbrengt.

Wild werk: door het gebruik van hun eigen gereedschappen kunnen stakers reparaties uitvoeren of diensten verlenen aan particulieren voor geld. Voorbeelden: de kappers van Rennes, die op een openbaar plein haar knippen . Het geld dat voor deze dienst wordt betaald gaat naar de stakingskas. In Australië lieten de tram bestuurders de tram gratis rijden voor de bevolking tijdens een staking.

De boycot: het, op verzoek van werknemers in een strijd, niet gebruiken of kopen van bepaalde producten of dienstverleningen van het bedrijf.

Voorbeeld: het stakingscomite roept de bevolking op een bepaald merk niet te consumeren tot de claims vervuld zijn.

Burgerlijke ongehoorzaamheid: Weigeren om wetten toe te passen of uit te voeren.

Bijvoorbeeld: het ondersteunen en helpen van onderdrukte mensen. Geen belasting betalen, weigeren om identiteitspapieren te tonen, in het leger te dienen… enz.

De veralgemeende staking: stakingssituatie in een sector of meerdere sectoren van de productie ofwel een regio, land of groep landen.

De algemene staking: een staking verspreid over verschillende categoriën en sectoren in een bepaalde regio, land en internationaal. Bewuste en gecoördineerde actie, die afwijkt van de veralgemeende staking. Het is het wapen dat gewenst, gewild en verdedigd wordt door de anarcho-syndicalisten. Het is de actie waarbij een massa, of ze het nu beseffen of niet, anarchosyndicalistisch wordt. In dit stadium kunnen mensen die strijden komen tot het trotseren van hun tegenstanders. Zij hoeven zich niet te beroepen op de uitslag van peilingen, of verantwoorden aan de regering , of beloften nakomen. Mensen vechten, op basis van directe actie, om hier en nu hun eisen vervuld te krijgen. De algemene staking markeert de klassenstrijd duidelijk. Indien ze massaal is, is het machtsevenwicht optimaal en kunnen andere mogelijkheden opduiken.

De hartal: De term komt uit de Gujarati-taal, die in India wordt gesproken, en betekent het sluiten van winkels en magazijnen om te protesteren. Deze zeer populaire term in heel Zuidoost-Azië werd gepopulariseerd door Gandhi, maar hij is niet de uitvinder. Het is een voorouderlijke strijdmethode die wordt gebruikt door de arbeiders en uitgebuitenen van het Indiase subcontinent. Het is een massaprotest dat vaak een totale sluiting van werkplekken, kantoren, winkels en rechtbanken met zich meebrengt, wat zich vervolgens uit in de vorm van burgerlijke ongehoorzaamheid. Het is niet alleen een algemene staking, maar houdt ook de vrijwillige sluiting van scholen en bedrijfsruimten in, waardoor alle economische activiteit lamgelegd wordt.

De opstandige algemene staking: de stakers worden om diverse redenen relschoppers, staan op de barricaden. Overal waar het bewapende volk in opstand is, brengt zij het vooruitzicht van een mogelijke onteigening van de kapitalisten.

De onteigenende algemene staking: stakers, meesters boven de straat, nemen de middelen van productie, uitwisseling en communicatie in handen. Bedrijven, handel, regeringen komen onder de controle van de strijdscomités. Het is de prelude tot ingrijpende maatschappelijke veranderingen die in onze ogen libertair communisme moeten teweegbrengen.

ENKELE TIPS

Dit zijn een aantal strijdtechnieken die deel uitmaken van de vakbondscultuur. Het is aan iedereen om ze uit te proberen . Maar ik denk dat elke techniek moet overeenkomen met de uitdaging. Het is
niet nodig aanzienlijke middelen in te zetten voor een klein doel.Bijvoorbeeld: voor een kleine eis moeten de ontkoppeling , de “parelende” staking en de stiptheidsactie volstaan.

Als dit onvoldoende is, ga dan over naar meer radicale middelen, altijd in verhouding met wat er op het spel staat. Zorg altijd dat de druk aanhoudt en in crescendo gaat, want van een hoog naar een zwak punt gaand weet de vijand te analyseren en anticiperen.

Pas op voor valse radicalen, analyseer hoe oprecht degenen die radicalisme verspreiden zijn, ook al zijn ze goed of fout op dat specifieke moment. Degenen die willen aansturen op een conflict dat niet geschikt is, zullen proberen het hard te spelen om het vertrouwen van de stakers te winnen, en vervolgens de strijd te vernietigen, of, wetende dat de strijd op een status-quo zal uitlopen, willen ze de buit binnenrijven voor verkiezingen, eenmaal de sympathie is verkregen. Als ze samenspannen met de vijand, zullen ze een hard conflict doen uitbreken dat tot mislukken gedoemd is en dat zwaar zal wegen als de baas in de aanval gaat (herstructureringen, ontslagen, enz..), want salarisverlies zal ervoor zorgen dat de loontrekkenden de strijd niet hervatten.

Analyseer de machtsverhoudingen. Bijvoorbeeld: de nabijheid van syndicale of politieke verkiezingen, die ertoe leiden dat de overheid conflicten wil vermijden.

Analyseer het niveau van ontevredenheid bij de publieke opinie of de economische en financiële situatie van instellingen waar stakers willen handelen.

Onderzoek de toestand van de stock, als die groot is, kan de werkgever de verkoop van zijn producten blijven garanderen en tegelijkertijd de loonkost verminderen omwille van de staking. Anderzijds kunnen zwakke of bederfelijke voorraden hem erg schaden. Met betrekking tot de flexibele arbeidstijd: de werkgever kan meer uren opleggen dan de wettelijke duur en de voorraden sneller produceren en de late orders toch nog realiseren als hij conflicten voorziet.

Onderzoek de status van de bestellingen, de grootte van de financiële reserves, de mogelijkheden voor verplaatsing van de productie naar een andere site. Je kan je voorbereiden voor een gevecht met behulp van (al of niet een combinatie van) de ontkoppeling , de “parelende” staking, de verminderde productiviteit,de sabotage en de (wettige?)afwezigheid om de productie te verminderen. Vermijd repressie door ervoor te zorgen dat de stakers niet worden geïdentificeerd; de tegenstander mag zo weinig mogelijk te weten komen over wie wie is en wie wat doet. Verdoezel indien mogelijk het
aantal mensen dat aan het conflict deelneemt, en de gegevens en plaatsen van hun vergaderingen. Besluit op het laatste moment tot acties over te gaan om informatielekken te voorkomen.

Kies voor een strijdcomité dat breder is dan enkel de syndicale secties. Het stakinscomité, een plaats van eenheid, moet worden beheerd door de algemene vergadering van de staking.

Zorg voor meerdere comités:,media, voedsel, propaganda, financiën, wilde productie, wild werk. Dit verplicht de tegenstander om de tussenkomst van “gelen”(niet-socialistische syndicalisten in Frankrijk
die stakingen trachten te breken) tegen de stakers te vermenigvuldigen.

Pas directe democratie toe bij de soevereine algemene vergaderingen om te voorkomen dat een kleine groep de strijd gaat overnemen voor andere doeleinden dan die welke door de AV worden beslist.

Het is niet nodig mensen te sturen om te spreken met de baas, de directeur, de raad van bestuur. Er is geen behoefte vertegenwoordigers van het personeel en andere zogenaamde deskundigen te sturen in de onderhandelingen. Ze dienen geen enkel doel, behalve je doen geloven in hun nut of je doen geloven in het delegeren van autoriteit, en je overtuigen van de noodzaak van reformistische vakbonden. De bourgeoisie weet heel goed hoe ze problemen kan opmerken en afwenden. Bijvoorbeeld: als de productie vertraagt of de kwaliteit van het werk verslechtert, ziekteverzuim of
sabotage toenemen, zal het zeer snel concluderen dat de werknemers ontevreden zijn, zelfs als die dat ontkennen of verbergen. Breekt er een staking uit, dan is het niet vereist dat de zogenaamde verkozen
vertegenwoordigers van de werknemers zich haasten om het de directie te vertellen: ze weet het al, ze weet ook wat het aan de staker zal voorstellen. Een vakbondsdélégé is nutteloos. Stuur naar de pers, het volk of de werkgever je eisen per brief, mede-ondertekend door het strijdcomité.

Indien de werkgever wenst te onderhandelen,voorstellen heeft of aan de eisen wil voldoen, dat hij zijn voorstellen dan bekend maakt via de pers, door affiches of door te spreken met de werknemers. De
commissie zal door een schriftelijke reactie antwoorden. Onnodig afgevaardigden te sturen naar onderhandelingen, ze zullen waarschijnlijk genoegen nemen met kruimels of hun ideeën verdedigen
in plaats van de uwe, vooral als zij zijn verkozen door hervormingsgezinde vakbonden.

Verplicht de tegenstanders een akkoord te ondertekenen dat er geen repressie komt na het conflict. Verplicht ze tot betaling van de stakingsdagen. Probeer om de financiële gevolgen van het conflict voor
de werknemers op deze manier te minimaliseren, zodoende zullen de werknemers, als de baas probeert in de tegenaanval te gaan, niet verzwakt zijn en zullen ze tot een nieuw conflict kunnen overgaan.

Zorg mede daarom voor collecten, concerten, festivals voor financiële steun. Voer actie op het stadhuis, bij sociale instellingen (ziekenbonden, bedrijfscommissies, enz.) om aan geld te komen.

WETTIG – ONWETTIG

Het is noodzakelijk om zoveel mogelijk van de wet gebruik te maken om zo mogelijk problemen van repressie te voorkomen. Maar we moeten constateren dat de wet niet overeenstemt met sommige van
onze belangen. Algauw moeten de werknemers, om te voldoen aan hun doelstellingen, illegaal handelen: stakingspicketten, bezettingen, wilde productie. Maar we moeten nuchter de voordelen en gevolgen analyseren. Je ontdekt al snel dat de wet, die door de staat wordt opgelegd, niet neutraal is, en de belangen van de bourgeoisie dient. Ons baserend op het volgende idee van Bakunin, “Een wet is slechts een feit dat door geweld wordt geïllustreerd”, zal het legale datgene worden wat wij opleggen.

GEWELD – GEWELDLOOSHEID

Vaak is het niet noodzakelijkerwijs het een of het ander, het kan beide zijn, een tamelijk vreedzaam conflict met gewelddadige opstoten en vice versa.

Soms kan een geweldloos conflict bepalend en effectief zijn, soms zal het het tegenovergestelde zijn. Een goede en verstandige massale demonstratie kan doeltreffend zijn, maar een gewelddadige
demonstratie kan dat evenzeer zijn. Het is een kwestie van de context en de keuzes van de mensen die strijden.

Echter, wantrouw het geweld en degene die het veroorzaakt ( stakers of tegenstanders).
De anarcho-syndicalisten pleiten voor een wereld zonder geweld, een wereld zonder wapens is hun doel.

Helaas ondervinden we dat agressieve weerstand van werknemers gerechtigd is tegenover het geweld van de burgerij: exploitatie, ontslagen, oorlog, gevangenissen, vervuiling .. . Enz.

ORGANISATIE

We moeten ook kijken naar het organisatiemodel dat geschikt is voor de strijd. Verdedigt het huidige linkse syndicalisme echt de belangen van de werknemers, of andere belangen? Is het geschikt voor
de strijd, verdedigt het de strijd , breng het geen vormen van overleg en bemiddeling die in het voordeel van de burgerij zijn? Wil het de rust herstellen? Moet het niet radicaler zijn? Is de wettelijke bescherming van de verkozenen doeltreffend? Zijn de gekozen syndicalisten goed beschermd?

Blijkbaar, gezien de duizenden onder hen die werden ontslagen, niet. Verkozen of niet, beschermd of niet, deelnemen aan illegale acties stelt je bloot aan ontslag. De beschermingsregels zijn in dit verband dus nutteloos.

Erger nog, proberen om onszelf te beschermen door wettelijke middelen heeft ertoe geleid dat de volgelingen van deze praktijken willen voldoenen aan de wet, die gunstig is voor de werkgevers; niet
deelnemen aan de strijd buiten het wettelijke kader komt neer op de verdediging van de wettigheid en de bourgeoisie en is contra-revolutionnair.

Met dubbele tong spreken, in de schijnwerpers de wet volgen en omgekeerd in de werkelijkheid, is vaak niet houdbaar, omdat de gekozen syndicalisten of politici, bewust of onbewust, verplicht zijn om het wettelijke kader te verdedigen, en het dus versterken en hun critici het zwijgen op te leggen omwille van de rechtsbescherming als gevolg van hun mandaat. Vooral als het juridische kader dan voordelen biedt aan dit individu is het moeilijk om die te weerstaan (zie « LES ELECTIONS PROFESSIONNELLES CONTRE LE SYNDICALISME http://cnt-ait.info/2022/11/30/les-elections-professionnelles-contre-le-syndicalisme/).

En daarbovenop, maak je geen zorgen, als de strijd een bedreiging vormt voor de bourgeoise zal deze de wet opschorten, en de gekozen vertegenwoordigers zullen eens goed kunnen mediteren over
het ‘recht’.

Een anarcho-syndicaal militant

contact@cnt-ait