نه بە شاه و نه بە رهبری، فروپاشی نظام سروری

قیام ستمدیدگان در ایران یک قیام است، تقسیم کردن آن بە قیام‌های قومیتی یک اقدام ضد انقلابی است!

برای اینکه قیام ستمدیدگان در ایران به جنگ نظامی مذهبی و قومیتی مانند قیام ستمدیدگان سوریه ( 2012 ) تبدیل نگردد، لازم است از تاریخ مبارزات و قیام‌های قبل تجربە بگیریم .

اکنون که ده سال از قیام ستمدیدگان سوری می گذرد، تاریخ ثابت کرده است که تبدیل خیزش توده ای و اجتماعی به جنگ نظامی و آشفتگی سیاسی جنبش های سیاسی، شرایط را برای برپاکردن حمام های خون برای قیام کنندگان از طرف ضد انقلاب از طریق جنگ شبه نظامیان به وجود می آورد، کر دستبند حکومت‌های نطقه هستند.

متاسفانه از قیام ستمدیدگان تونس گرفته تا سوریه و یمن، ضد انقلاب توانسته است قیام ها را به ابزاری برای اجرای نقشه های قدرت ها و شرکت ها تبدیل کند.

اگرچه ایران متشکل از مناطق مختلف قومی و مذهبی است و تظاهرات و اعتراضات قبلی به نوعی بین این نهادهای سیاسی و فرهنگی تقسیم شده بود، اما این بار بر خلاف گذشته، مانند قیام 1357، ستمدیدگان ایران یک تنه به پا خاستند . این مثبت‌ترین و دلگرم‌کننده‌ترین چرخش و خیزش مبارزات ستمدیدگان ایرانی است و نشان از خودآگاهی ستمدیدگان ایرانی است.

اما با وجود این همه شادی بە بالارفتن سطح خودآگاهی ستمدیدگان، نباید خطر طرح های ضدانقلابی ( از حکومت گرفته تا سلطنت طلبان ، ملی گرایان و سلفی های سنی ) نادیدە گرفت. اگر به واکنش‌ها و نگرش‌ها در داخل و خارج از ایران دقت کنیم، متأسفانه جنبش‌های ضدانقلابی این‌جا و آنجا وجود دارد، هرچند مقدماتی است، اما همه چیز با آغازی پیش می‌رود. تیراندازی و مثل تلاش اولیه نظامیان در قیام ستمدیدگان سوریە، کە با یک تیراندازی در تظاهرات مسالمت آمیز بعد از نماز جمعه بود .

در هفته‌های اخیر، معترضان خارج از ایران مدام تلاش کرده‌اند تا اعتراضات را با پرچم دولتی تغییر دهند، در حالی که حکومت به پایگاه‌های مخالفان مسلح در خارج از ایران ( در منطقه کردستان / عراق ) حمله کرده و دو سطحی کردن سرکوب را در بلوچستان و کردستان در شهرهای دیگر دنبال کرده است. او سعی کرد شبه نظامیان حزب مسلح کرد را به یک واکنش مسلحانه بکشاند و بین قیام های بلوچستان، کردستان، آذربایجان و خوزستان و مرکز فارسی زبان شکاف و تفرقه ایجاد کند .البته در کنار تلاش‌های حکومت، حکومت‌های پاکستان، ترکیه و حکومت‌های خلیج‌فارس در چند دهه گذشته دست خود را در مناطق تبعیض‌های « مذهبی و قومی » آماده کرده‌اند و همچنان در تلاش برای جلوگیری از تفرقه هستند. مؤثرتر و بدتر از همه اینها دو پدیده ای است که در روزهای اخیر پدیدار شده است : اول تیراندازی و مسلح کردن قیام به ویژه در مناطق خارج از مرکز . دوم ، قومی‌سازی تظاهرات همبستگی در خارج از ایران، به‌ویژه در اروپا، که تنها در راستای همبستگی با قیام یک منطقه است که با تشویق ناسیونالیسم و سلفی‌گرایی مذهبی، آغازی بر چندپارگی قیام و ایجاد تفرقه است.

ما با توجه به تجربه ای که در تاریخ قیام ها به ویژه قیام 1357 ستمدیدگان ایران و قیام 1991 ستمدیدگان عراق داریم، ما علاوە با مخالف بودن و محکوم کردن آن تلاش ها ، سعی می کنیم از هرگونه تلاش، نظر و فراخوان ضد انقلابی جلوگیری کنیم . نظرات ما به عنوان پیشنهاد و حمایت رفقاە و هم طبقاینمان در تمام مناطق ایران است و تنها هدف ما جلوگیری از تلاش گروه ها و احزاب است که می کوشند این قیام متحد ستمدیدگان ایران را به ناسیونالیسم چندپاره و جنگ شبه نظامی تبدیل کنند.

خوشبختانه تا آنجایی که ما از فعالیت های داخل شهرها و مناطق ایران مطلع هستیم، سطح خودهوشیاری ستمدیدگان در سطح مسئولیت تاریخی انقلابی است و تهدیدها تاکنون کمتر بوده است . با این حال، ما ( به عنوان حامیان شورشیان هم طبقە در ایران ) نباید عقب بنشینیم و تحرکات و تلاش‌های جنبش‌ها و شبه‌نظامیان اقتدارگرا ( از ناسیونالیست‌ها، سلفی‌ها، شاە خواهان گرفته تا احزاب چپ گرا ) را نادیده بگیریم . ضد -انقلاب همواره توانسته است با بهره گیری از خوش بینی ستمدیدگان ناخودآگاه از طریق جنبش ها، احزاب و شبه نظامیان خودکامه بر امواج انقلاب اجتماعی فائق آمده و آنها را شکست دهد .

در مقابل آن تلاش های ضدانقلابی ، حمایت آزادیخواهان و جنبش های ضد حاکمیتی در سطح جهانی و در تمام مناطق جهان از قیام ستمدیدگان در ایران می تواند توازن قواە را برای جبهه انقلاب بر علیە سرمایه داران تقویت کند. که از هم اکنون آن‌ها سناریوی خود را برای کنترل جامعه ایران پس از سقوط حکومت کنونی آماده می کنند .

نه به دولت و حکومت، نه به سلاح و میلیشیات، نه به احزب ، نه به ناسیونالیسم، نه به سلفی گری

آری به همبستگی جهانی، آری به خیزش اجتماعی، آری به خودگردانی اجتماعی محلی تمام مناطق ایران، آری به فدرالیسم غیردولتی.

فوروم آنارشیست‌های کردی – زبان

١٤ اکتبر ٢٠٢٢

https://anarkistan.net/

IRAN : Ni roi ni leader, à bas le système autoritaire !

Le soulèvement des opprimés en Iran est un seul soulèvement uni d’un seul tenant, le diviser selon des groupes ethniques est une action contre-révolutionnaire !

Afin d’éviter que le soulèvement des opprimés en Iran ne se transforme en une guerre de milices religieuses et ethniques, à l’instar du soulèvement des opprimés en Syrie (2012), il faut tirer les leçons de l’histoire et de l’expérience des conflits de classe passés.

Maintenant que dix ans se sont écoulés depuis la résurgence des opprimés en Syrie, l’histoire a prouvé que transformer le soulèvement social de masse en une guerre de milice et en un cirque politique pour les partis politiques créerait les conditions du renforcement de la contre-révolution.

Cela transformerait le soulèvement en un jeu politique pour les agences de renseignement de diverses superpuissances et les compagnies multinationales, afin de créer un bain de sang par le biais de la guerre des milices avec le soutien d’États laquais régionaux.

Malheureusement, la contre-révolution a réussi à transformer les soulèvements des opprimés, de la Tunisie jusqu’à la Syrie en passant par le Yémen, en outils pour mettre en œuvre les plans des superpuissances et des entreprises multinationales. Les exemples vivants de cette réalité sont les conflits internes en Syrie et au Yémen qui ont créé un marché pour le commerce des armes de guerre.

L’Iran est composé d’un certain nombre de régions ethniques et religieuses différentes, les manifestations et protestations des années précédentes étaient en quelque sorte divisées entre ces entités politiques et culturelles. Mais contrairement aux fois précédentes, cette fois les opprimés d’Iran se sont levés comme un seul corps, comme cela a été le cas lors du soulèvement de 1979. C’est le tournant le plus positif et le plus encourageant de la réémergence de la lutte des opprimés iraniens. C’est le signe des leçons tirées des luttes passées et de la montée de la conscience de soi des opprimés iraniens.

Mais malgré toute la joie à ce niveau de conscience de soi des opprimés, nous ne devons pas oublier une seconde le danger des manœuvres contre-révolutionnaires (qu’elles viennent du gouvernement, des monarchistes, des nationalistes ou des salafistes sunnites). Si nous examinons attentivement les réactions et les attitudes à l’intérieur et à l’extérieur de l’Iran, malheureusement, il y a des manœuvres contre-révolutionnaires ici et là, bien qu’elles n’en soient qu’au stade préliminaire. Mais tout a un début… Transformer le soulèvement en Syrie en un bain de sang de dix ans de guerres de milices a commencé par un seul coup de feu et un incident banal, une fusillade lors d’une manifestation pacifique après la prière du vendredi.

Ces dernières semaines, d’une part à l’extérieur, les monarchistes Iraniens ont constamment tenté de changer la nature des manifestations. Tandis que d’autre part à l’intérieur, le gouvernement iranien a mené au Baloutchistan et au Kurdistan une répression relativement plus dure par rapport aux régions de langue persane pour créer de la confusion, des suspicions et des divisions entre les manifestants. Le gouvernement a aussi attaqué des bases d’opposition armée située à l’extérieur de l’Iran (dans la région du Kurdistan / Irak).

L’État a ainsi tenté d’attirer les milices armées kurdes d’opposition dans une confrontation armée et créer la suspicion et la division dans le soulèvement entre [les régions périphériques] (Baloutchistan, Kurdistan, Azerbaïdjan, Khouzistan) avec le centre persanophone. Bien sûr, parallèlement aux efforts du gouvernement iranien, les gouvernements du Pakistan, de la Turquie et des Etats du Golfe arabique ont, au cours des dernières décennies, contribué à attiser la discrimination religieuse et ethnique dans ces régions et tentent maintenant de provoquer des divisions.

Plus efficaces et pires que tout cela, ce sont deux phénomènes qui sont apparus ces derniers jours :

Premièrement, les coups de feu et l’armement de l’insurrection, notamment dans les régions périphériques extérieures au centre du pays.

Deuxièmement, l’ethnicisation des manifestations de solidarité hors d’Iran, en particulier en Europe, qui ne sont solidaires que du soulèvement d’une région [le Kurdistan], ce qui est le début de la fragmentation du soulèvement et de la création de divisions en encourageant le nationalisme et le salafisme religieux.

Nous nous opposons et condamnons ces tentatives et essayons d’empêcher toute tentative, opinion et déclaration contre-révolutionnaires. Selon notre expérience de l’histoire des soulèvements, en particulier le soulèvement des opprimés en Iran en 1979 et le soulèvement des opprimés en Irak en 1991, nous présentons nos points de vue, nos suggestions et notre soutien à nos amis et compagnons dans toutes les régions d’Iran. Notre seul objectif est d’empêcher les efforts de ces groupes et partis qui tentent de transformer ce soulèvement uni des opprimés iraniens en nationalismes fragmentés et en une guerre de milice.

Heureusement, à notre connaissance, les activités à l’intérieur des villes et des régions iraniennes ainsi que le niveau de conscience des insurgés sont au niveau de leur responsabilité historique révolutionnaire et les risques de divisions ont été moins dominants jusqu’à présent. Cependant, nous (en tant que soutien de nos compagnons insurgés en Iran) ne devons pas rester les bras croisés et ignorer les efforts des mouvements et des milices autoritaires (qu’elles soient nationalistes, salafistes, «shakhaïstes [monarchistes, partisan du roi, le Shah d’Iran] ou même gauchistes) pour contrôler et induire en erreur toutes les manifestations et le soulèvement. La contre-révolution a toujours été capable de surmonter et de vaincre les vagues de la révolution sociale en abusant de l’optimisme et de la naïveté des opprimés au profit des mouvements autoritaires, les partis et les groupes armés.

Face à ces efforts contre-révolutionnaires, le soutien des combattants de la liberté et des mouvements antiautoritaires au niveau mondial et dans toutes les régions du monde pour le soulèvement des opprimés en Iran peut renforcer le rapport de force au profit du pôle révolutionnaire contre les capitalistes, lesquels préparent déjà leur scénario pour contrôler la société iranienne après la chute du gouvernement actuel.

Non à l’État et au gouvernement, non aux milices, non à l’avant-gardisme « partisan », non au nationalisme, non au salafisme

Oui à la solidarité mondiale, oui au soulèvement social, oui à l’autogestion sociale locale de toutes les régions iraniennes, oui au fédéralisme non étatique

Forum anarchiste kurde

14 octobre 2022

Traduction : CNT-AIT france et Forum anarchiste kurde

https://linktr.ee/anarkistan